|
Siedziała na ławce z przyjaciółką i udawała, że przegląda zeszyt, jednak kątem oka wciąż na niego zerkała. Nie wiedziała, co w nim jest- przecież nigdy na niego uwagi nie zwracała. Aż do dnia kiedy zderzyła się z nim na schodach, a on obdarzył ją szarmanckim uśmiechem i podtrzymał żeby nie upadła, mimo, iż sam chodził o kulach. Uśmiechnęła się na to wspomnienie.-' Dlaczego sobie nie mogę odpuścić? Przecież już tyle razy to przechodziłam...Już tyle razy bezsensownie się zakochałam' spojrzała na przyjaciółkę.Po chwili ciszy i wpatrywania się tępego w podłogę dodała ' Może i powinnam odpuścić, może jest to bez sensu, może i robię sobie pustą nadzieję... Ale mam jakieś dziwne uczucie, że to może być szansa, szansa na...' spojrzała jeszcze raz na niego i się uśmiechnęła./MKF
|
Dodaj komentarz
