|
Jak nie stracić samego siebie dziś, będąc straconym wczoraj?Jak budować nowy dzień żyjąc wciąż wczorajszym?I po to tylko, by móc dalej trwać oblepiam się nicością.Nie po to by kiełkować lub by więdnąć lecz by zdrowym być dla oczu.I trwam tak w zawieszeniu mechanicznie oddychając bo sam oddech nie ustanie.I trwam bez sił na śmierć i chęci na życie.Bo cierpienie gdy przekroczy swe granice rodzi obojętność.A wtedy schną wszystkie łzy, kasują się wspomnienia i zapętlam się w bezczuciu.I nie da się posłodzić już gorzkiego.I tak bardzo pragnę czuć cokolwiek, że pragnienie to staje się jedynym mym czuciem.Ale trwam.Zanurzona w tym bezkresie.I nie czuję bólu, smrodu życia.I nie widzę brudu, biedy, śmierci.Nie znam kłamstwa i obłudy.Ale też nie szukam ulgi, pachnących kwiatów, czystych ulic.Nie chcę bogactw i szczerości.I tak w trudzie trwam.
|
Dodaj komentarz
