|
Cz.3
- Wydawało mu się, a to dobre! – nic innego nie potrafiłam mu powiedzieć.
- Żegnaj. Zmienię szkołę, już nigdy się nie spotkamy. Wyjadę, nie wiem… cokolwiek. Nie będę ranił Cię swoim widokiem.
- Teraz jesteś taki wspaniałomyślny? Jak możesz tak mówić? Bez żadnego uczucia, no jak?! Popatrz mi prosto w oczy i mi to powiedz.
- Nie kocham Cię – powiedział i odszedł, głaszcząc mój policzek po raz ostatni.
Kiedy odszedł moje kolana zapadły się pode mną. Leżałam tak czekając na… sama nie wiem na co. Chyba na to, że zaraz wróci, kucając przy mnie i powie, że to był jakiś głupi żart. Czekając na to, że zaraz znowu mnie przytuli. Leżałam w lodowatym lesie, nie martwiąc się o to, co się ze mną stanie. Było mi to obojętne. Mój mały, wielki świat się zapadł. On zniknął.
|
Dodaj komentarz
