|
Zaczęłam sobie wyobrażać, ile tysięcy osób żyło w przeświadczeniu, że są bezużyteczne i żałosne - nieważne jak były bogate, czarujące czy pełne wdzięku - tylko dlatego, że były same tej nocy, wczorajszej także i pewnie jutro też będą same. Studenci, którzy nie mieli z kim wyjść na miasto, staruszkowie siedzący przed telewizorem, bo to był ich jedyny kontakt ze światem. Biznesmeni w hotelowych pokojach, zastanawiający się, czy to, co robią, ma jakiś sens. Kobiety, które spędziły całe popołudnie malując się i czesząc, żeby pójść do baru i udawać, że wcale nie szukają towarzystwa, chcą sobie tylko udowodnić, że jeszcze są atrakcyjne. Mężczyźni zerkają na nie, zagadują, a one odrzucają z wyższością wszelkie próby zbliżenia, ponieważ czują się gorsze. Boją się, że ktoś odkryje, że są samotnymi matkami, zatrudnionymi na podrzędnych stanowiskach, nie umieją rozmawiać o tym, co dzieje się w świecie, bo harują od świtu do nocy, żeby zarobić na życie i nie mają czasu na czytanie gazet.
|
Dodaj komentarz
