|
została na środku ulicy zupełnie sama z sercem pulsującym jak bomba tuż przed wybuchem. wsłuchiwała się w ciszę patrząc mimowolnie jak wiatr unosi z bezgłośnym szelestem pożółkłe liście po parku. każdy szmer był dla niej hukiem. zamknęła oczy i bała się hałasu jaki sprawi jej otwarcie powiek. dopiero jakieś odległe "cześć" wyrwało ją nagle z transu. odpowiedziała, podeszła, siadła na wilgotnej ziemi i nie oganiając niczego czuła jak spokój wypływa jej z oczu. taki cholernie przyziemny spokój, jakby odnalazł się pies, czy zgubiony długopis. mechanicznie szarpiąc nogami pojechała do domu i jedyne, co jej teraz towarzyszyło przybrało postać jednego wielkiego pytajnika. co dalej ?
|
Dodaj komentarz
