kolejny poranek rozpoczęty smutkiem w oczach. czuję, że gubię swoją indywidualność, nie umiem odnaleźć w sobie tego, co przecież jeszcze tak niedawno rozkwitało we mnie jak kwiat, chciałabym, tak bardzo chciałabym umieć wzruszać, poruszać do głębi, zastanawiać. rozczarowałam samą siebie. może zbyt wcześnie poczułam wiatr w skrzydłach, który okazał się być jedynie chwilowym wietrzykiem, który co prawda uniósł mnie ponad ziemię, ale tylko po to by za chwilę boleśnie mnie na nią opuścić. i połamały się te niewidzialne, papierowe skrzydła... chyba się kończę, wypalam, opadam na dno bez możliwości ponownego wypłynięcia.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!