Od jego wypadku i częściowego paraliżu od pasa w dół, nie widzieliśmy się... -To już pół roku (pomyslałam). Tyle łez wylanych i tęsknoty za nim, wiem rozumiem nie chciał mi zmarnować lat młodości przy człowieku który nie może chodzić. Wiedziałam że jest silny i wszystko zrobi by wstał, by poprosić mnie nie ostatni raz do tańca. Tego dnia byłam na zakupach, szłam z niechęcią przed siebie i ujrzałam Jego. Stał, przy pomocy kul ale stał. Normalnie funkcjonował, mimo iż chodził bardzo ostrożnie i wolno. Widziałam w Jego oczach szczęście, spojrzał na mnie z uśmiechem i wypowiedział:

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!