|
Cz.4
Gdy się tylko zdzowniliśmy umówiliśmy się tam gdzie spotykaliśmy się w 4.- Damian myślisz czasem jacy będziemy za pare lat?-Czasem.-Ja bym chciała skonczyć parę kierunków.-Z dnia na dzień wszystko się zmienia.-Wiem. Myślałam ze moja przyjaźń z Karina bedzie trwać wiecznie.
Zaczął mnie gilkotać być rozluźnić atmosferę. Nagle nasze usta się spotkały.-Dadzia co robisz?-Damian tak bardzo mi go przypominasz. Proszę.-Ale nie w taki sposób.
Przytulił mnie a ja wybuchnęłam potokiem łez.- Tak bardzo się boję tego co bedzie. Tak bardzo się boję zakochać. Tak bardzo się boję znowu zostać sama. Damian chciałabym umrzeć i być znowu obok niego.-Dadzia dasz radę ja bedę przy Tobie gdy bedziesz potrzebowała. -Damian nie mogę.
Pobiegłam do domu a tam wzięłam zdjęcie Sebusia które leżało na półce koło łóżka i które całowałam co wieczór..
|
Dodaj komentarz
