|
było po 22, jak zawsze siedziałam na ławce, samotnie.Tego wieczoru bardziej smutna. Nagle dostrzegłam dość starszego faceta, już podpitego. Zauważył, że siedze skulona, zmartwiona i będąc już bliżej mnie zapytał : perełko, czemu taka smutna siedzisz? taka mloda, powinnaś się cieszyć, nie przejmować niczym, póki młoda, co się stało?'. ' a prosze pana tak jest czasami, trzeba posiedzieć pomyśleć' odpowiedziałam. ' w sumie masz racje perełko, są takie dni, kiedy trzeba tak zrobić, ale pamiętaj jesteś młoda,to nie pora na smutki'. Słowa tego pana, w pewien sposób doszły do mnie. były takie.. pocieszające, ale niewystarczające tak dokładnie. ale w pewien sposób to pomogło, nie było już takiego ciężaru we mnie. / emilsoon
|
Dodaj komentarz
