Lodowaty wiatr zrywa z drzew ostatnie złote liście Twoja twarz, śmiech rozchodzi się echem Mam pięć lat park - na złamanie karku lecę Niech to będzie wiecznością Nie przeszłością chwilą Tak piękne momenty życie nam obrzydziło Zgniotło wyssało i wypluło Proza życia przytłoczyła poezję i czułość Widzę Ciebie słyszę głos, nie czuję dotyku Często myślę o tym do bladego świtu Wyciągam rękę – drzwi się zatrzaskują ciszą Otwieram je na klatce schody jak ja nic nie słyszą Znów się czuję sam obok mnie nie stoi nikt Przywykłem – przełykam życia cierpki łyk Piję dalej wodę chociaż studnię zatruło Dobre wspomnienia tylko życie mi ratują `

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!