|
Czuję, że znów się zapadam, że pochłania mnie czerń. Czemu? Hmh, tego chyba nie wie nikt... Może znów zabrakło przy mnie tej bratniej duszy, która mnie wysłucha. Może znów nadwyraz przejęłam się zdaniem innych. Może znów zabolały mnie niczym sztylety wbite w plecy oskarżenia innych. Może znów zrozumiałam, że jestem tak bardzo inna od wszytkich. Może znów zwięły nade mną górę kompleksy. Może znów za bardzo uwierzyłam w idealność epickiego świata. Nie wiadomo, a tak na prawdę ja nie chcę znać odpowiedzi. Bo pewnie wtedy musiałabym znów zmierzyć się ze swoim jestestwem. Inni nazywają to depresją, ja nazywam to moimi narmalnymi stanami ducha. Sięgam po żyletki. Inni nazywają to myślami samobójczymi, ja nazywam to po prostu odcięciem się od bólu psychicznego. Wolę żeby bolało mnie na zwenątrz, niż żeby płomienie żywoego ognia paliły mnie od środka. Tak w ciszy czekam na nowy dzień, kiedy to znów trzeba udawać przed całym światem, że wszytko jest dobrze...
|
Dodaj komentarz
