|
Patrzył na mnie swoim delikatnym wzrokiem, chociaż nie wiem czy na mnie, czy na kolegę siedzącego przede mną. Moje ciało przeszywał dreszcz. Jego wzrok był taki 'zainteresowany' tym, co robię. Albo i nie, mogę się mylić. Ja delikatnie uśmiechałam się do koleżanki siedzącą przed Nim, by pokazać mu moje poczucie radości. Pragnęłam by on się do Nas 'przyłączył' i uśmiechnął dając mi przy tym odrobinę nadziei, jakiej i tak daje mi mało. Bez niej, moje życie stacza się i nie potrafię normalnie funkcjonować. Upadam jak anioł bez skrzydeł. Słysząc dzwonek zerwał się z krzesła. Ja spojrzałam na niego nielekceważąco, zobaczyć czy zainteresował się mną w tej chwili. Nie pożegnał mnie, nawet swoim spojrzeniem.. Zabrał plecak i rzucił się do drzwi - jak oparzony. I powiedz mi, jak tu powiedzieć komuś kogo się kocha, o swoim uczuciu gdy ten ktoś odbiera Ci każdego dnia cząstkę Twojej nadziei. Cząstkę twojego życia.
|
Dodaj komentarz
