|
Patrząc w małe okno ścięte lekkim mrozem,
wspomniała czas gdy robiła sobie bransoletki nożem.
Boże, proszę, nie każ mi tak skończyć,
to jak uciec śmierci, a potem wysłać za nią list gończy.
Patrzyła na niego jak sączył gin z colą,
minął siódmy miesiąc ich związku jak zaczął pić sporo
Wolała to, niż żyć solo
i gnić, skoro życie to dziwka, to celibat musiał być zmorą.
Pierwszy wstrząs nadszedł, gdy zamawiał siódmy raz to samo.
Ktoś prosił Boga na głos, by wrócić do domu na noc.
stewardesa szepnęła - mamo, nim stanęło jej serce,
a kapitan wciąż powtarzał, że to zwykłe turbulencje.
Nim kadłub pękł na pół jak arbuz ukazując wnętrze,
pomyślała, że nie znali się nim w padli w śmierci ręce,
on nie pytał skąd te blizny, czemu je zasłania swetrem,
a ona czemu on nigdy nie chciał jeździć metrem.
|
Dodaj komentarz
