|
Będąc jeszcze małą dziewczynką i nie znając zbytnio życia ani też pojęcia '' miłość '' widziałam wszystko w różowych barwach. Mój pokój przypominał królestwo, w którym żyły same księżniczki, a ja byłam jedną z nich. Całymi dniami potrafiłam trzymając w jednej rączce lakę, a w drugiej kena bawić się i ciągle uśmiechać. Dorastając coraz bardziej nienawidziłam swojego pokoju, powoli stając się osobą, która musi sama sobie radzić z problemami nie lubiłam tam przesiadywać. Nade wszystko był różowy, te lalki, misie wszystko tam wydawało się takie lekkie i proste. Nie umiałam sobie przez to radzić w życiu, każdy problem, fałszywość ludzka wszystko mnie zadziwiało.. bo w moim świecie, świecie lalek takich rzeczy nie było. Wspominając jak przybiegałam do tatusia i mówiłam, że chłopczyk nie zwraca na mnie uwagi, on odpowiadał, że to na pewno gej skoro jest w stosunku do mnie obojętny, mam ochotę zrobić to i teraz.. Niestety wiem, że życie to nie żadna zabawa, gdzie to ja piszę scenariusz.
|
Dodaj komentarz
