|
a kiedy byłam mała, wiedziałam, że życie nie jest proste. Niby miałam pełno wolnego czasu, całymi dniami bawiłam się na podwórku odbijając piłkę o ścianę ale nie miałam przyjaciół. Wciąż byłam sama. Tylko ja i ściana. Już jako mały dzieciak wiele przeżyłam. Powoli moja najbliższa rodzina umierała, a ja byłam na każdym pogrzebie. Widziałam jak ich zakopywali. Odwiedzałam kostnice, by po raz ostatni na nich spojrzeć. Bladych, zimnych, patrzących w przestrzeń z zamkniętymi oczami. Nie, nie płakałam. Nie starczyło mi łez na pogrzeby, wcześniej wszystko z siebie wylałam po kolejnej próbie samobójczej. Ja Magda jako bachor mający osiem lat już próbowałam się zabić. Teraz mam tylko jedną osobę bliską memu sercu i proszę świat by tak zostało, bo po tym co było kiedyś w Boga przestałam wierzyć ||mryk.mryk||
|
Dodaj komentarz
