Siedzisz w swojej twierdzy przez pomyłke nazwanej pokojem i patrzysz w jeden punkt... jak gdyby był to cel twojego życia. W twej pamięci przewija się czarno- biały film... który nie wnosi żadnych nowych scen. Rozmawiasz ze sobą... ale jest to wciąż ta sama rozmowa niemego do ściany, której świadkiem jest głucha cisza. Twój rozum stał się składem zużytych słów. A twoje myśli... bezużyteczną kupą szmelcu. Nie pragniesz zbyt wiele... Masz jednak tę świadomość, że to i tak za dużo. Rozgryzasz orzech, którym jesteś ty... ale wciąż łamiesz sobie na nim zęby. Uważaj abyś nie stracił je wszystkie... Bo wówczas nawet ty... nie zniesiesz tego widoku i uciekniesz przed samym sobą, zatracając się w cieniu...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!