uciekam przed siebie : albo w tłum , albo do lasu , albo w nicość . bronie się w tajemnych sekundach , odliczanych przez skradzione zegary . pożyczam od czasu dni , żebym jeszcze mogła wytchnąć . wydaje mi się ,że całe to moje istnienie , to czek bez pokrycia . czas , przeszywany ciągłą świadomością bólu , wydaje się stracony . rozprasza , rozpala na drobne iskierki , które ulatują . przytulić się by tak nie bolało . milczenie zamyka mnie tajemnym kluczem .

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!