|
"Zamknęła oczy, oparła głowę na siedzeniu samochodu. Przez pewien czas milczała. - Ja się boję - powiedziała. Ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. - Naprawdę się boję. Tak się boję, że nie wiem, co zrobić. Boję się życia. Boję się żyć. Boję się tego, że za kilka lat będę musiała stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością. Dlaczego tego nie rozumiesz? Dlaczego nic nie rozumiesz? Dlaczego mnie tak męczysz?" / Duncan
|
Dodaj komentarz
