|
(cz. II) Zabieg był o dziesiątej - a ja odezwałam się o dziewiętnastej, tylko moja przyjaciółka wpadła na pomysł, że można zadzwonić do szpitala i dowiedzieć się czegoś. Ty próbowałeś dodzwonić się na komórkę, a gdybym kilka dni nie odbierała. Dziś wiem, że nie potrafię tak żyć. Gdyby ta noc i dzień przed zabiegiem był moim ostatnim spędziłabym go zupełnie sama, z obcą kobietą w sali (nie sama). A jednocześnie wiem, że nie mogę Cię zostawić. Przecież dom jest mój, meble, auto - wszystko jest moje. Mam Cię spakować wystawić walizki za próg jak w narzeczeństwie bywało. Nie potrafię Cię odesłać do mamy. Sama siebie skazuję na takie życie - wiem! Wiem! Cholera nie wiem dlaczego potrafię niszczyć własne życie tylko po to aby nie zniszczyć czyjegoś./forum.
|
Dodaj komentarz
