Ranię choć nie chcę a ten chaos wciąż trwa przed siebie zostawiłam, to jedyne co mam muszę uciec w samotność i życie poukładać chcę zrobić kilka kroków a nie ciągle upadać Kojąc ból wędrówki stałam po drugiej stronie lepiej było stać z boku niż odstawić koronę a dziś wiem, że na pewne rzeczy jest już za późno nie ma nas, nie ma kultu, rozbiło się lustro nie jestem przesądna, lecz to siedem lat nieszczęścia bo od tego czasu nie ma dla mnie w Twoim życiu miejsca nie wiń mnie za to, jestem tylko człowiekiem Ty tego nie chciałeś, lecz to u mnie wyszło z wiekiem. Teraz noc zbiera aplaus gdy zabiera wspomnienia Sięgam ręką gwiazdy, by odnowić me marzenia idżmy tam, gdzie nie liczą się ludzkie opinie zrzuć swoją maskę i porzuć swoją wizję

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!