 |
zmienionadlaniego.moblo.pl
letnie popołudnie. szykowałam się właśnie na spotkanie z Tobą gdy nagle poczułam wibracje komórki. słucham odebrałam nie zerkając na wyświetlacz. cześć kochanie...
|
|
 |
|
letnie popołudnie. szykowałam się właśnie na spotkanie z Tobą, gdy nagle poczułam wibracje komórki. `słucham` odebrałam, nie zerkając na wyświetlacz. `cześć kochanie...` zacząłeś niepewnie. westchnęłam : `nie możesz przyjść, tak?` zapytałam nie ukrywając rozczarowania. `przepraszam.` odparłeś. nagle w tle usłyszałam kobiecy głos. łza spłynęła mi po policzku. `nic się nie stało.` szepnęłam, odrzucając połączenie. ten sam głos słyszałam wczoraj i przedwczoraj, kiedy to też nie mogłeś przyjść, ale to nic. przyzwyczaiłam się już do faktu, że masz inną. wiesz? zbyt mocno kochałam, żeby zrobić Ci awanturę o jakieś 'głupstwo'. tym samym, pozwoliłabym Ci odejść, a to bolałoby bardziej niż zdrada.
|
|
|
|
czekałam na Niego w swoim pokoju. nagle rozległo się pukanie, `właź` rzuciłam szeroko się uśmiechając. `cześć Skarbuś.` przywitał się, podejrzanie patrząc w podłogę. od razu zwąchałam o co chodzi. `piłeś!` krzyknęłam oskarżycielsko uderzając Go w pierś. złapał mnie mocno za nadgarstki `to tylko dwa piwa, nie przesadzaj.` rzekł, nic sobie nie robiąc,z łez, które właśnie zaczęły spływać po moich policzkach. `ale Ty pijesz codziennie, i to niekoniecznie piwa, niekoniecznie dwa.` szepnęłam uwalniając się z Jego uścisku. nie mogłam znieść tak znienawidzonego przeze mnie zapachu - zapachu alkoholu, który rujnował nasz związek. nastała przerażająca cisza. w pewnym momencie wstał, spojrzał mi głęboko w oczy i wyszedł. tak po prostu, bez słowa pożegnania. szkoda, że w moich oczach nie mógł dostrzec rozdzierającego się na wpół serca - może wtedy zrozumiałby, jak bardzo mnie rani
|
|
|
|
chłopcze zrozum, że zjawianie się na każde Twoje zawołanie i że trwanie przy Tobie mimo tylu upokorzeń o czymś jednak świadczy. otwórz do cholery te oczy, i dostrzeż, że Ona Cię kocha.
|
|
|
|
i stwierdziłeś, że mówiąc `kocham` nie robiłeś mi żadnej nadziei. błagam Cię : skończ - już nie pogrążaj się bardziej.
|
|
|
|
serce przesiąkniętę samotnością, oczy przepełnione łzami i bólem, a na ustach częściej niż uśmiech, widuje smutek. - i tak od 10 miesięcy
|
|
|
|
cz.2 On patrzył na mnie ze zdziwieniem, i z coraz większym poddenerwowaniem - chyba nie takiej reakcji się spodziewał. `jest` szepnęłam sama do siebie. podeszłam do Niego, podając mu do ręki, znaleziony w szufladce przedmiot. `oto i moja odpowiedź` rzekłam, szeroko się uśmiechając. `ona Cię pragnie` przeczytał głośno z nakrętki tymbarka, po czym stwierdził, że `jestem najlepsza`. - chociaż minęło pół roku, pamiętam to wszystko jak wczorajszy dzień. ach, wtedy nawet nie przypuszczałam, że mówiąc `kocham` tak ładnie kłamał mi w żywe oczy. / pstrokatawmilosci
|
|
|
|
cz.1 stał w progu, wyraźnie czymś zmartwiony. `co się stało?` zapytałam, wynurzając się z szafy, gdzie szukałam torebki na nasze wyjście. On westchnął `wiesz? denerwuję się trochę tym wyjazdem, nic jeszcze nie jest załatwione, ani bilety ani transport...` w tym momencie urwał, zerkając prosto w moje oczy. `a poza tym, boję się, że kobieta, którą tak bardzo kocham, nie odwzajemni mojego uczucia. na dodatek stoi tuż przede mną, i zaraz ma mi udzielić odpowiedzi - ale tak, to u mnie wszystko ok` szepnął, nie spuszczając ze mnie wzroku ani na chwilę. ja stałam jak słup soli, aż w końcu dopadłam pobliską szufladkę, uporczywie szukając w niej jednego małego przedmiotu....cdn..... / pstrokatawmilosci
|
|
|
|
sierpniowy wieczór. siedzieliśmy w parku, zmęczeni łażeniem po mieście. `wszystko w porządku?` zapytał z troską. `tak` skłamałam, zdobywając się na nieszczery uśmiech - uwierzył. przysunął się i pocałował mnie w policzek, `kocham Cię` szepnął. popatrzyłam na Niego oczami pełnymi łez. nie mogłam odpowiedzieć `ja też`, nie mogłam skłamać w tej kwestii. pragnęłam na tej ławce przy mnie kogoś innego i nie potrafiłam tego ukryć. `wiem jak stoi sprawa, wiem, że nadal kochasz tego... tego... 'chłopaka'. powiedz mi tylko co mogę zrobić? co mogę zrobić, żebyś obdarzyła mnie takim uczuciem, jakim darzysz Jego?` zapytał, łapiąc mnie za rękę. ja jednak nie wiedziałam co odpowiedzieć. dopadły mnie wyrzuty sumienia. było mi tak cholernie ciężko z tym, że kogoś ranię. że ranię niczemu niewinnego chłopaka, który na dodatek mnie kocha. ale co mogłam zrobić? moje serce było już zajęte, przez innego i ja doskonale wiedziałam, że to miejsce szybko się nie zwolni. / pstrokatawmilosci
|
|
|
|
był dla Niej ideałem i może właśnie dlatego zawsze usprawiedliwiała Go przed wszystkimi, a także i przed samą sobą. gdy nie dzwonił, zrzucała winę na rozładowaną komórkę. gdy nie przyjeżdżał, uparcie twierdziła, że na pewno wypadło mu coś ważnego. nawet gdy zdradził, wzięła winę na siebie twierdząc, że nie jest wystarczająco piękna i dobra. powiesz, że jej naiwność nie miała hamulców – masz rację. ale wiedz, że nie zawiniła tu Ona sama. – te wszelkie hamulce bezczelnie popsuła miłość, zabierając przy tym granice zdrowego rozsądku.
|
|
|
|
leżałam na łóżku, oglądając wiadomości.`kolacjaa` usłyszałam nagle wołanie mamy. owinęłam się kołdrą i z trudem dowlokłam się do kuchni. zobaczyłam w Niej mamę ładującą połowę opakowania masła na jedną kromkę. `wiesz? ja jednak sama sobie zrobię tą kolacje.` zaproponowałam. podczas gdy ja przyrządzałam posiłek, mama z siostrą dyskutowały o ślubie kuzynki, a dokładniej o tym kogo zaproszę - jakby to była ich sprawa. `a wzięłabyś sobie tego Twojego chłoptasia byłego. i wysoki, i przystojny...` zaczęła siostra. zacisnęłam zęby `skończ` wycedziłam, wymachując nożem w jej stronę. `ok, ok. to tylko luźna propozycja, zastanów się` powiedziała, po czym wyszła z pomieszczenia, puszczając mi oczko. `czemu Go tak odrzucasz? aż taki z Niego buc?` zapytała mnie mama, a ja wybuchnęłam śmiechem. - jak one nic nie rozumieją, przecież to nie ja Go odrzucam, tylko On mnie. zresztą zapraszając Go, wyrządziłabym sobie wielką krzywdę. sobie a dokładniej swojemu sercu.
|
|
|
|
nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile razy błagałam komórkę, żebyś napisał chociaż głupie 'cześć'.
|
|
|
|
zakochał się, znowu. to już piąta dziewczyna od czasu, kiedy się rozstaliśmy. niby wiedziałam, że tak będzie, ale zabolało mnie to tak samo, jak wtedy, gdy po raz pierwszy zamiast mnie wybrał inną. cholera, czy naprawdę zostałam stworzona po to, by tylko przyglądać się szczęściu, a nie go doświadczać? już nie mam siły udawać, że wszystko układa się doskonale, gdy w rzeczywistości mam ochotę zapaść się pod ziemię. myślałam, że z czasem będę kochać mniej, ale chyba to nienormalne, bo jest zupełnie na odwrót. wspomnienia zalewają moją głowę, a tęsknota serce. nadzieja natomiast, bezczelnie podpowiada mi, że tą szóstą dziewczyną, mogę zostać ja.
|
|
|
|
Dodaj komentarz