 |
zapomnianaprzezwszystkich.moblo.pl
Nie ułatwiasz. Niczego mi nie ułatwiasz. zpw
|
|
 |
|
Nie ułatwiasz. Niczego mi nie ułatwiasz./zpw
|
|
|
|
Jak to wszystko ma tak dalej wyglądać, to ja się wypisuję. Można się wypisać z życia? A tak, nie bardzo...Hm, zapomniałam. Przepraszam. Cóż, to najwyraźniej mam problem./zpw
|
|
|
|
Najgorsze urodziny w życiu. Very danke, Areczku. ;* -.-
|
|
|
|
Koniec rodzinnej imprezki urodzinowej./zpw
|
|
|
|
- Posłuchaj…- powiedziałam.-… nie wymagam od Ciebie tego, abyś powiedział mi co to za tajemnica. Albo dowiem się sama, bez Twojej pomocy, albo nie będę wiedziała. Trudno. Nie zamierzam zakończyć naszej znajomości, rozumiesz?!
- Rozumiem- powiedział i przytulił mnie.
W odpowiedzi odwzajemniłam uścisk i uśmiechnęłam się.
- Wiesz… nie będę już Cię unikał. Nie potrafię… to zbyt trudne- przyznał ze skruchą.
- Bardzo się z tego cieszę- powiedziałam, z nieskrywaną radością./zpw
|
|
|
|
Tej nocy znowu mi się śnił./zpw
|
|
|
|
Cz.3
- Ci… Nic nie mów- uciszył mnie. Milczałam tak jak powiedział. Ta chwila trwała paręnaście sekund. Chciałam ją przedłużyć. Oskar ma takie czarujące oczy… magiczne. Po chwili odezwał się znowu.
- Do zobaczenia.- mówiąc to, uśmiechał się przeuroczo. I odszedł, zostawiając mnie pod drzwiami domu. Zdezorientowana, weszłam do środka./zpw
|
|
|
|
Cz.2Ta cisza zaczęła mi ciążyć. Była dość krępująca. Jestem raczej osobą, która nie ma w zwyczaju milczenia. Zazwyczaj jestem rozgadana. Jednak tutaj powstrzymałam się. Skoro on nic nie mówił, wolałam także siedzieć cicho. Po raz kolejny wydawał się o czymś intensywnie myśleć. Kiedy już dotarliśmy pod mój dom, stanęliśmy w miejscu. Patrzeliśmy się sobie w oczy. Wydawało mi się, że Oskar zastanawiał się wtedy, czy może zrobić jakiś krok. Jakiś tam krok, który wymyślił sobie w głowie. Wtem zbliżył się do mnie, podniósł rękę i pogłaskał mnie po policzku. Gdy mnie dotknął, przeszył mnie dreszcz. Nie taki jakby kopnął mnie prądem, nie. Taki przyjemny, ciarki takie. To było bardzo miłe uczucie. Przez cały ten czas patrzałam mu prosto w oczy, z rozdziawioną buzią. Po chwili opanowałam się i uśmiechnęłam się nieśmiało. Chciałam coś powiedzieć, ale sama nie wiedziałam co./zpw
|
|
|
|
Cz.1
- Kiedyś Ci to wszystko wytłumaczę - powiedział.
- Obiecujesz?- zapytałam.
- Czy obiecuję? W sumie… mogę obiecać. W porządku. Obiecuję Ci, że powiem. Kiedy tylko nadejdzie odpowiedni na to moment - odrzekł.
- Dziękuję Ci - powiedziałam, uśmiechając się. Wiedziałam już, że coś przede mną ukrywa, ale i wiedziałam, że być może mi powie. Kiedyś tam. A on wiedział, że tak łatwo nie odpuszczę. Wie, że nie mam łatwego charakteru. Jak i ja wiedziałam, że on także nie ma najłatwiejszego.
- Zrobiło się już ciemno. Odprowadzę Cię. Co Ty na to?- zaproponował.
- Jasne. Chodźmy.
Szliśmy w milczeniu. Z tamtego miejsca pod mój dom daleko nie było. Jakieś dwadzieścia minut, może nawet niecałe. Cały czas milczeliśmy./zpw
|
|
|
|
- Dlaczego mi to wszystko powiedziałaś?- zapytał.
- Dlatego, że to mnie męczyło. Dlatego też, że wiem, że coś przede mną ukrywasz. Dlatego, że chciałabym poznać prawdę. Chciałabym znać całą prawdę.- Tutaj na odpowiedź trochę musiałam sobie poczekać. Nie odpowiedział od razu. Mimo to, czekałam. Cierpliwie. A podobno jestem niecierpliwa. Chyba właśnie uczyłam się być. Cały ten czas starałam się go obserwować. Wydawać by się mogło, że bardzo intensywnie o czymś rozmyśla. Przez cały ten czas widać było, że zrobiło się już bardzo ciemno. Kurczę- pomyślałam. /zpw
|
|
|
|
Nie mogę Cię kochać, nie mogę!/zpw
|
|
|
|
Dodaj komentarz