 |
waniilia.moblo.pl
w ten letni wieczór spacerowała po mieście. od kilku tygodni nie robiła tego sama zawsze towarzyszyła jej grupa znajomych lub jakaś przyjaciółka czy koleżanka. przechod
|
|
 |
|
w ten letni wieczór spacerowała po mieście. od kilku tygodni nie robiła tego sama, zawsze towarzyszyła jej grupa znajomych lub jakaś przyjaciółka czy koleżanka. przechodząc koło dworca dostrzegła znajomą sylwetkę. czuła, że skądś zna tego wysokiego blondyna. podeszła, przyjrzała mu się z bliska. to był on. nie byli ze sobą od kilku miesięcy więc nadszedł najwyższy czas by porozmawiać. stuknęła go w ramię i wyszeptała cześć. odpowiedział. zaczęli rozmawiać, nawijali aż do przyjazdu autobusu, ostatniego, chociaż miał wrócić tym za piętnaście minut. umówili się na następny dzień. po kilku spotkaniach znowu byli razem, tylko, że teraz już na zawsze. do końca życia.
|
|
|
|
jestem taka sama jak kiedyś. może trochę schudłam i urosłam, ale moje oczy nadal świecą dawnym blaskiem i są tego samego niespotykanego koloru. w dalszym czasie uwielbiam przytulanie, oglądanie zachodów słońca i udawanie tygryska. nie zmienił się też mój charakter. dlaczego nie potrafisz w to uwierzyć? tylko rozpowiadasz innym jaki plastik się ze mnie zrobił. przecież dobrze wiesz, że tak nie jest.
|
|
|
|
dowiedziałam się, że ostatnio byłeś nad jeziorem. nad tym samym, w którym kąpaliśmy się rok temu. na tej plaży gdzie potrafiliśmy spędzić długie godziny. tam też się zmieniło. pomost nie jest już stary i krótki, a szeroki i nowy, stoi w zupełnie innym miejscu. nie ma tam złotego piasku jak w zeszłym roku, tylko jakiś czarny. zastanawiałam się czy pomyślałeś o mnie gdy wskakiwałeś do wody. pewnie nie, przecież miałeś w koło conajmniej pięćdziesiąt ładniejszych dziewczyn.
|
|
|
|
wystarcza mi jego obecność na gadu gadu. jestem wtedy spokojniejsza, wiem, że nie pije, może ewentualnie pali papierosa. pewnie gra w jakąś idiotyczną grę. może nawet o mnie myśli. kto wie.
|
|
|
|
delikatnie dotknęłeś mojego policzka i już miałeś mnie pocałować gdy usłyszałam krzyk : Wstawaj! Już dwunasta! Czas posprzątać, a nie całe dnie śpisz i śpisz.
|
|
|
|
decyzja, że należy to skończyć była tą najtrudniejszą w moim życiu. oddalaliśmy się od siebie. nasz związek był jedną wielką rutyną. nie mieliśmy już nawet o czym rozmawiać. ale kochałam go całym sercem, stąd te wahanie. te męki, które przeżywał będąc ze mną były zbyt zauważalne. bał się zakończyć ten związek. bał się, że tym razem się uda, że nikt mnie nie powstrzyma przed śmiercią. byłam przekonana, że wytrzymam, że kiedyś przestanę cierpieć, a on będzie szczęśliwy. wyszeptałam '' to koniec '' i uciekłam, a on nie próbował mnie gonić, chociaż kiedyś zawsze to robił. zwróciłam mu wolność, której tak bardzo potrzebował.
|
|
|
|
byłam tak silnie zakochana, że pełna odwagi potrafiłam zatruć się tabletkami. ledwie uciekłam śmierci. moje ręce pokrywają blizny. twoje przezwisko widnieje na lewej. czy żałuję? nie.. bo wiesz, tylko tak mogłam udowodnić ci, że kocham, tylko wtedy mi wierzyłeś.
|
|
|
|
Dodaj komentarz