 |
|
Za każdym razem rozchodzimy się, by do siebie wracać, jeszcze zanim się skończy kłótnia ja już chcę Cie przepraszać.
|
|
|
|
Nie umiemy żyć ze sobą, nie możemy żyć bez siebie, dobrze nam bywa bez siebie, ale ze sobą jak w niebie.
|
|
|
|
Nie możemy istnieć bez siebie jak bez nocy dzień, jak bez ciemności światłość, jak bez życia śmierć, wiem, że rany na sercu przeze mnie zadane się goją powoli i wiem, że to boli, Ty jesteś moją ostoją i chociaż nasze życia. To walka dwóch różnych światów. Moje życie bez Ciebie byłoby jak ogród bez kwiatów, ja czasami przy Tobie czuję się jak niemowa, bo w słowniku nie ma takich pięknych słów, żeby Cię zdefiniować.
|
|
|
|
Wiem, że trudno wymazać przykre wspomnienia. Są bolesne jak spacer na boso po rozżarzonych kamieniach.
|
|
|
|
Jeszcze będzie dobrze uwierz, ja to wiem i czuję, że zakochuję się w Tobie z dnia na dzień.
|
|
|
|
Jeśli nie chcesz bym odeszła, nie odpychaj mnie. Lepiej pomóż mi, bo zamierzam zostać. Nie ma miejsca w moim sercu, gdzie nie chcę Cię kochać. Nie mamy nic do stracenia. Czym jest te uczucie, które sprawia, że wracamy do siebie. Niestety, jeśli zamierzasz walczyć, mogę odejść. Gdy odepchniesz mnie za daleko, wypłacze swoje wszytskie łzy i odejdę. / Manhattanilla.
|
|
|
|
Love forever, love is free. Let’s turn forever you and me.
|
|
|
|
Miała jedynie 16 lat, a na rękach dziecko, w okół niej pieluszki i butelki. W domu słychać było tylko płacz dziecka i jej. Wiedziała, że nie może się poddać. Wszyscy się od niej odwrócili, rodzina, przyjaciele. Jedynie pomagała jej babcia, która tuż przed przyjściem na świat dziecka, zmarła. Zostawiła jej dom, co jej bardzo pomogło. Inaczej musiała by żyć na ulicy. Chłopak- ojciec dziecka, był starszy o 5 lat. Był także na tyle odpowiedzialny, że wyjechał nie zostawiając śladu po sobie. W nocy było najgorzej. Myślała o tym, że przez jedną noc wszystko straciła. To doprowadzało ją do płaczu, ale wtedy spoglądała na dziecko i wiedziała, że nie nie chciała by cofnąć czasu, że kocha je ponad wszystko inne. / Manhattanilla.
|
|
|
|
Usiadła przy toaletce. Wzięła do ręki tusz i zaczęła dokładnie malować rzęsy. Usta pomalowała dokładnie pomadką w kolorze pudrowego różu od Chanel. Włosy związała w wysoki kucyk. Ciało skropiła perfumami Diora. Nałożyła szarą bluzę, siostry, ulubione spodenki i parę air maxów. Wyszła do parku. Tam idąca grupka chłopaków zaczęła do niej gwizdać, oprócz jednego chłopaka, który był zauroczony jej blond włosami, różowymi ustami i ledwie widocznymi spod grzywki niebieskimi oczami. Już z daleka czuł jej zapach. Nagle do dziewczyny podszedł chłopak, jakiś łysy, w dresie. Widać, że na nią nie zasługiwał. On to wiedział, widział po niej, że nie jest szczęśliwa. / Manhattanilla.
|
|
|
|
ciemne mieszkanie, zero snu, milion łez.
|
|
|
|
Od początku jasne było, że im się nie uda. Ona wierzyła jednak, że dadzą radę, pomimo wszystkich krzywych spojrzeń. Nie była pewna jak się z tym czuje. On sprawiał, że nie dała rady żyć bez niego. To pochłaniało ją całą. Chciała by został. Nie było zbyt wiele życia, w życiu w którym żyła. To nie było coś co można było zakończyć od tak. Widziała, że on powoli się poddaje. On też nie był pewien jak się z tym czuje, ale także czuł że coś sprawiało, że nie potrafił żyć bez niej. Oboje byli zranieni. Potrzebowali ratunku. Trudno było się dowiedzieć które z nich spada na dno. Oboje chcieli ze sobą zostać. Ich miłość przetrwała w sercach obojga. / Manhattanilla.
|
|
|
|
Był wieczór, ona jak zwykle siedziała na oknie z książką i kubkiem gorącej herbaty. Nagle spoglądając na ulicę, zobaczyła go. Miał w dłoni bukiet róż. Była zdezorientowana, lecz nagle usłyszała dźwięk telefonu. Zbiegła z parapetu o mało nie wylewając herbaty. Na ekranie był znajomy numer. Odebrała, w słuchawce usłyszała jego głos. Nogi jej się ugięły. Poprosił by zeszła na dół, przed dom. Ona nie zważając na padający śnieg, szybko zeszła. On wręczył jej bukiet, dał jej kurtkę, po czym powiedział " przepraszam Cię kochanie, za wszystko" i pocałował. Ona miała łzy w oczach, były to łzy szczęścia. W końcu spełniło się coś na co tyle czekała. / Manhattanilla.
|
|
|
|
Dodaj komentarz