 |
lost_in_this_world.moblo.pl
Nigdy nie przyznałam się do smutku jaki w sobie mam zawsze dusiłam ból w sobie. I tylko w myślach sama przed sobą przyznawałam się że brakuje mi sił. Zawsze uśmiecham
|
|
 |
 |
Nigdy nie przyznałam się do smutku jaki w sobie mam, zawsze dusiłam ból w sobie. I tylko w myślach, sama przed sobą przyznawałam się, że brakuje mi sił. Zawsze uśmiecham się do ludzi, zazwyczaj pokazuję im ten sztuczny uśmiech i mało kto widział mnie naprawdę szczęśliwą. I mało kto widział moje łzy, i ból w oczach, bo nikt w nie nie patrzy. A ostatnio, chciałam powiedzieć te dwa słowa:smutno mi. Chciałam w końcu pozbyć się ciężaru z serca i powiedzieć co mi jest, dlaczego palę tyle papierosów, tyle piję i spalam tyle blantów, dlaczego chodzę do pubów i poznaję nowych chłopaków, dlaczego raz mam humor, a na drugi dzień płaczę w samotności, dlaczego tydzień nie potrafię chodzić do szkoły. Chciałam, naprawdę chciałam to wytłumaczyć, ale zamiast powiedzieć te słowa głośno, powiedziałam je w myślach, znowu miałam blokadę, znowu coś nie pozwoliło przebić muru. Zamiast porozmawiać o tym co mnie boli, poszłam kupić kolejne piwo, lepiej jest zapić smutek i w samotności krzyczeć jak jest źle.
|
|
|
|
- jeśli chcesz poznać człowieka to spójrz na niego w nocy. - dlaczego? - w nocy ludzie płaczą, w nocy się tną, w nocy marzą i się modlą, w nocy uciekają z domu, w nocy się zabijają. Nie poznasz człowieka patrząc na niego w dzień, nie poznasz go gdy mówi ze jest „okey”. / autor: fuckyoumotherfucker
|
|
|
|
Tyle chciałabym Ci powiedzieć. Ze jest źle i sobie nie radzę. Że odkąd Cię nie ma wszystko straciło sens i jest trudniejsze. Że już nie potrafię się tak często uśmiechać. I że z dnia na dzień jest co raz gorzej. I że to wszystko mnie przerasta. I że nie ma sił już na nic. I nie mogę spać. I tęsknię. I płaczę. I chcę Cię przytulic. I nie potrafię żyć. I boję się każdego następnego dnia. I kocham...
|
|
|
|
|
Kolejny stracony dzień, kolejna nieprzespana noc, kolejna nie dopita kawa, kolejny niedopalony papieros, kolejna łza na policzku, kolejna rana na sercu, kolejne wspomnienie w głowie, a wszystko z braku Ciebie, wszystko z braku Twojej dłoni, która zamknięta w mojej tworzyła idealną kompozycję. Brak mi uśmiechu tak nieskazitelnie czystego jak wody oceanów poza zasięgiem człowieka. Brak mi tej gwiazdy, która świeciła najjaśniej, tej, która jako jedyna potrafiła rozświetlić moje serce i obnażyć przed Tobą wszystkie jego usterki. Brak mi po prostu Twojej obecności, dzięki której żyłem, bo dziś jestem duchem człowieka, którego stopy zapadają się przy każdym kroku./mr.lonely
|
|
|
|
|
To wszystko powoli mnie zabija. Nie jestem już tak wytrwały i wytrzymały jak wcześniej. Rozpadam się kurwa. Zajebiście, nieprawdaż? / twoj.na.zawsze
|
|
|
|
Mogłam zatrzymać Cię w moim sercu. Na zawsze. Zrobić wszystko, abyś został. Nie pozwolić, abyś odszedł. Mogłam się zmienić. A może mogłam zmienić Ciebie? A może mogłam nie zareagować, kiedy ujrzałam tę radość w Twoich oczach, gdy spotkałam Cię po raz pierwszy? Mogłam odwrócić się i po prostu odejść. Żyć dalej, ze świadomością, że nasze drogi przecięły się tylko na ten jeden, krótki moment. Może wtedy byłabym teraz szczęśliwa? A może tak właśnie miało być? Może mieliśmy się spotkać. Nauczyć się od siebie miłości. Uszczęśliwić się wzajemnie na krótką chwilę. Może najwyższy czas pogodzić się z rzeczywistością? Może po prostu nie byliśmy sobie przeznaczeni? Może lepiej nam będzie osobno...? Może... Może... Może...
|
|
|
|
"Mogłem trzymać Cię tak mocno, by nawet Bóg nie mógł mi Cię zabrać..." /Nicholas Sparks
|
|
|
|
Przegrałam. Kolejny raz przegrałam z życiem. Z bólem. Z samotnością. Z uczuciem... Idąc przez ciemną ulicę myślę tylko o tym, aby zniknąć. Teraz. W tym momencie. Na zawsze.
|
|
|
|
Gdybyś tylko wiedział jak bardzo potrzebowałam Twojej obecności. I nadal potrzebuje. Twojego ciepła. Zrozumienia. Uśmiechu. Twoich słów. Ciebie. Gdybyś tylko wiedział....
|
|
|
|
Kolejny dzień. Pusty. Bezsensowny. Bezwartościowy. Kolejny dzień samotności. Smutku. Łez. Bólu. Cierpienia. Po prostu kolejny dzień bez Ciebie...
|
|
|
|
Uzależnił mnie od siebie. Od swojego uśmiechu. Dotyku. Wzroku pełnego zrozumienia. Słów nasyconych czułością. Nocnych rozmów. Smsów na początek i koniec dnia. Jego obecność była wszystkim czego potrzebowałam. Do szczęścia. Spokoju. Równowagi. Niczego więcej nie pragnęłam. Tylko tego, żeby był. Po prostu. Sprawił, że moje życie miało sens tylko wtedy, gdy był w nim obecny właśnie On. A teraz? Odszedł. Tak po prostu. Z dnia na dzień. Bez słowa. Bez pożegnania. Zniknął tak szybko i niespodziewanie, jak się pojawił. A ja? Ja nadal stoję na tym rozstaju dróg. W miejscu, w którym Nasze drogi się rozeszły. Na zawsze. A co z moim życiem? Nic. Nic się nie dzieje. Wszystko straciło swój sens. Wszystko przypomina o Nim. To boli. Jakby tysiące igieł wbijanych prosto w serce. Kwas przepływający w żyłach przez cały organizm. Ból, którego nie sposób znieść. Ale żyję. Żyję nadzieja, że kiedyś wszystko będzie jak dawniej. I tylko to sprawia, że każdego dnia wstaje i przeżywam kolejny pusty dzień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz