 |
koolorowesny.moblo.pl
Siędząc na dywanie płakała z bezsilności. W pewnym momencie zadzwonił telefon. Odebrała. Halo? Słyszysz mnie? Przepraszam moglibyśmy zacząć wszystko od nowa? ... H
|
|
 |
|
Siędząc na dywanie płakała z bezsilności. W pewnym momencie zadzwonił telefon. Odebrała. - Halo? Słyszysz mnie? Przepraszam, moglibyśmy zacząć wszystko od nowa? - ... - Halo, jesteś tam? - (dźwięk odkładanej słuchawki) Po chwili biorąc do ręki ramkę z ich wspólnym zdjęciem rzuciła je o ścianę, której kawałki roztrzaskały się po całym pokoju. W tym samym momencie zdążyła wycedzić przez zęby: 'Powrotów nię bedzię.'
|
|
|
|
Ostatnio idąc samotnie ulicą zastanawiałam się dlaczego wszyscy ludzie tak dziwnie się na mnie patrzą. Myślałam, że może to wina rozmazanego tuszu albo pomadki. Teraz jestem pewna, że widzieli w moich oczach smutek bijący od nich na kilometr. Ten, który na dodatek musze oglądać codziennie rano w lustrze.
|
|
|
|
- Kochasz mnie? - Do Ciebie jeszcze nie dociera, że nie widzę świata poza Tobą?
|
|
|
|
Dzisiaj prawdopodobnie widziałam Cię ostatni raz w życiu i przyznam Ci się do tego, że to jedna z lepszych rzeczy jakie przytrafiła mi się od miesięcy.
|
|
|
|
Kiedyś wystarczyło że weszłam i od razu widziałam migającą kopertę z Twoim imieniem obok. Teraz potrafię siedzieć godzinami i czekać na nią z nadzieją, że zaraz się odezwiesz.
|
|
|
|
czasami mi się wydaje, że mogę bez niego istnieć. że wcale o tym nie myślę i niczego mi nie brakuje. i że to wcale nie jest istnienie połowiczne, niepełne, wybrakowane jak popsuty przedmiot. chodzę, mówię, śmieję się, czytam, bawię się, myślę. ale to nie tak. zawsze przychodzi moment, w którym coś mnie nagle uderza, że mało nie zwala mnie z nóg. jakaś porażająca, nagła świadomość niepełności, niekompletności, pustki. jakbym otworzyła drzwi, za którymi nic nie ma.
|
|
|
|
Nawet jeśli czasem trochę się skarżę - mówiło serce - to tylko dlatego, że jestem sercem ludzkim, a one są właśnie takie. Obawiają się sięgnąć po swoje najwyższe marzenia, ponieważ wydaje im się że nie są ich godne, albo że nigdy im się to nie uda. My, serca, umieramy na samą myśl o miłościach, które przepadły na zawsze, o chwilach, które mogły być piękne, a nie były, o skarbach, które mogły być odkryte, ale pozostają na zawsze niewidoczne pod piaskiem. Gdy tak się dzieje, zawsze na koniec cierpimy straszliwe męki.
|
|
|
|
'jestem desperatką. z brakiem jakiejkolwiek racjonalności. budzę się w środku nocy i biorąc szklankę mineralnej do dłoni pałętam się po całym domu z nadzieją, że w końcu zgubię Cię gdzieś po drodze. otwieram okno mojego pokoju na oścież nie zważając na deszcz. siadam na parapecie, zachłystując się chłodnym powietrzem. wpatruję się w księżyc, który jest równie beznamiętny jak Twoje źrenice na mój widok. wychylam się za okno. czuję jak wiatr lekko podwiewa moje włosy, a deszcz delikatnie uderza o moje powieki. świat z takiej wysokości w środku nocy, wygląda niezwykle. zapomnę tak jak obiecałam. pozbędę się podświadomości w której gościsz na stałe. poddaję się. z miłością nie wygram. kochałam Cię. dotrzymuję obietnicy. zapominam.' - przeczytał z trudnością rozmazane literki atramentu na kawałku papieru, leżący na owym parapecie. znajdując ją ówcześnie martwą na chodniku przed jej własnym domem. sąsiedzi zeznali, że spadała z okna krzycząc Jego imię.
|
|
|
|
siedząc nad rzeką, czekała na niego. wiatr rozwiewał jej włosy, a słońce nadało im rudawy odcień. wyglądała nadzwyczaj pięknie. usłyszała kroki. automatycznie na jej twarzy pojawił się uśmiech. nie musiała się odwracać, żeby upewnić się, że to on, po prostu to czuła. po chwili niepewnie usiadł koło niej. nawet się nie przywitał, patrzył jedynie w dal. przytuliła go tak, jak zawsze najbardziej lubił. siedziała w ciszy, wtulona w niego. - to... to koniec. - wykrztusił. jej serce wpadło w arytmię, z oczu pociekły słone krople. po kilku sekundach podniosła zalaną łzami twarz znad jego piersi. wciąż na nią nie patrzył. wstał. odszedł. - jesteś mi tak bardzo potrzebny... - wyszeptała.
|
|
|
|
stojąc na życiową przepaścią, zastanawiam się nad sensem, zrobienia kroku w przód. analizuję sens, owego posunięcia z nadzieją, że okaże się ono słuszne.
|
|
|
|
fakt, że przyznała, że kocha go stanowczo bardziej niż ulubione żelki, był poważną i zobowiązującą deklaracją.
|
|
|
|
siedząc na moim ulubionym fotelu, macham nogami jak kilkuletnie dziecko i ze słuchawkami w uszach, żuję moją ulubioną gumę balonową. uwielbiam ten stan. stan, kiedy wiem, że mogę sobie pozwolić na obojętność w stosunku do mojego przeznaczenia. stan, kiedy wiem, że nie muszę walczyć z losem, aby wyszarpać mu szczęście.
|
|
|
|
Dodaj komentarz