 |
|
Płaczę. Idę ulicą i płaczę. Łzy mi wchodzą do ust. A taki byłem wesoły nie tak dawno, tak sobie szedłem w podskokach wesoło. A teraz płaczę.
|
|
|
|
Co oznaczała ta podróż? Ile nocy i dziwnych poranków trwa ten obłęd? Ale co teraz? Co będzie dalej...?
|
|
|
|
gdy rodzi się piękno, a egoizm wokół kona...
|
|
|
|
słodsze od najpiękniejszych wierszy uczucie,
jakie daje noc z kimś, na kogo czekało się przez tysiące chwil, kogo pragnęło się przez wiele
bezsennych nocy, kogo widziało się w każdej na ulicy spotkanej twarzy, kogo oczekiwało się
przy każdym pukaniu do własnych drzwi;
przez kogo nienawidziło się nieba, ziemi i ludzi; i przez kogo kochało się wszystko....
|
|
|
|
"Najpiękniejsze relacje w naszym życiu to te, których nikt się nie spodziewał. Te, które wzbudzają takie zdumienie, że masz ochotę powiedzieć o nich światu. Przecież podświadomie czujesz, że takie uczucia trzeba wykrzyczeć. Najpiękniejsze relacje to te, o których sam myślisz: "cholera, kto by pomyślał?"."
|
|
|
|
Silniejsza osobowość - silniejsze cierpienie, straszniejsze upadki, większa amplituda przeżyć. Być silnym - to boli.
|
|
|
|
Jestem Wiele Kobiet. Gdybym mogła mieć indiańskie imię, tak by ono brzmiało. Nie posiadam jednej konsekwentnej osobowości. Bywam i cyniczna, i naiwna. Gruboskórna i subtelna. Nałogowa i zdyscyplinowana. Umysłowo chora i zimnorozsądkowa. Sama jedna, nawet samotna, a przecież jak rodzina, skupisko, tłum ludzi, chaos.
|
|
|
|
Najważniejsze są wartości, które pozostawimy po sobie w innym człowieku.
|
|
|
|
Czy przyjaciele mieli jego? Niewątpliwie tak. Ale czy miał przyjaciół?
|
|
|
|
Zrobiła więc najtrudniejszą rzecz w swoim życiu: odwróciła się, wyszła i zamknęła za sobą drzwi.
|
|
|
|
Nie chcę być rozsądny i logiczny. Nie znoszę tego! Chcę się wyrwać na wolność, chcę cieszyć się życiem. Jezu, nie jesteśmy bez wad, ale mamy przynajmniej entuzjazm. Lepiej popełniać błędy, niż nic nie robić.
|
|
|
|
Kiedyś może skończy się ten hałas i terror, ale twoja miłość i twoje serce zostanie. To tak kiedy czasami budują dom i przyjdzie dziecko. I dotknie wilgotnego betonu ręką. Potem w domu mieszkają ludzie, rodzą się i umierają i przychodzą nowi, ale ten mały ślad ręki zostaje na zawsze. To chyba jakoś tak... Nie umiem pisać o miłości.
|
|
|
|
Dodaj komentarz