 |
|
Z dnia na dzień potrzebuję składać głowę do snu z kimś. Dzielić myśli, łóżko, ubrania. Nieznośna pustka obok ciała wydłuża oczekiwanie na samotny odpoczynek. Katując duszę przewracam się każdego wieczoru coraz dłużej. Do 1, 2, 3.. Zmęczenie obejmuje każdą kończynę, w końcu zamyka oczy na niespełna 4 godziny. To trwa już tak długo. [Ariadna]
|
|
|
|
Proszę cię, tak mocno proszę, daj siłę i cierpliwość, daj odwagę czy spontaniczność, daj kawałek spokoju bądź energii. Daj znać, że ktoś zawsze słucha, mrugnięciem srebrnej gwiazdy, odpłynięciem chmur z czarnego horyzontu. Daj wytrwać nadziei, tej wspierającej się na parapecie co noc. Ostatkami sił, pozwól wierzyć. Nie uciekaj się do obojętności, nie odwracaj głowy słysząc głuche prośby, nie zostawiaj wszystkiego losowi. Nie zrzucaj winy na nas, bośmy tylko ludźmi.
Daj odwagi i spokój wieczny. Albo daj cieszyć się, niczym i wszystkim...
[Ariadna]
|
|
|
|
Kiedy składasz pocałunki na gołej szyi, ciało wzdryga się, usta cichną, źrenice rozszerzają. Dreszcz przebiega po karku tuż za opuszkami palców, kończy linię przy łopatkach, wracając.
Myśli krzyczą jeszcze, rozum każe przestać...
[Ariadna]
|
|
|
|
Hej, wy tam w górze. Bo na pewno widzicie, co się ze mną dzieje. Powiedzcie, co robić. Jak uwolnić od bólu umysł, porzucić bezsenne noce, nie przygryzać policzków od wewnątrz. Pomóżcie zdecydować emocjom, wyzwolić się uczuciom. Nie zabierajcie odwagi podtykając kłody pod nogi.. Hej, słyszycie? Nie kolorujcie niemo wieczorów na fiolet. Niczym w mroźne noce wodzicie za nosy, stwarzając pozór odległej galaktyki. Nie zasłaniajcie gwiazd słyszących każdą skargę. To one dają nadzieję na lepsze jutro. Pozwólcie chociaż zapomnieć...
[Ariadna]
|
|
|
|
Zastanawia mnie barwa Twego głosu. Jakby to było usłyszeć szept wypowiadanego imienia. Drgania podniesionego basu, czy wesołego podśpiewywania. Czy wywoływałby uśmiech? Czy na dźwięk samego śmiechu rumieńce pojawią się na policzkach?
Czy umielibyśmy rozmawiać tak swobodnie, w szarej rzeczywistości? Muskając niechcący ramionami, czując ciepły oddech na obojczykach..
[Ariadna]
|
|
|
|
[...] Koniuszki palców łapią ostatki dnia, wieczorami rytualnie okrągłe źrenice wpatrują się w czerń nieboskłonu. Szkląc się proszą tylko o jedno. Czego Ty pragniesz, pytają gwiazdy.
[Ariadna]
|
|
|
|
[...] Nocą spędzamy chwile przy płomieniach, uśmiechach, ciszy, małych złościach.
A nad głowami kosmos pozwala oglądać spektakl tysiąca gwiazd. Dla nas. Spowite ostatkami mlecznych chmur spadają, gasną i pojawiają się z pełnym blaskiem...
[Ariadna]
|
|
|
|
Dodaj komentarz