I czasem to nie ludzi kochają, lecz złudzenia. Tę błyszczącą fikcję, owiniętą szeleszczącym papierem ”powinien być”, z wielką kokardą ideału. Wciąż tchórząc, nie podchodzą, nie mówią, nie dotykają… …i wciąż się dziwią, że nie sypiają po nocach

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!