|
Ostrze milczenia zaklina w kamień uczucia. Dźwiękiem okala runiczne niejasności, bo słowa nic zdziałac nie potrafią. Dłoń przeznaczenia wyrzuca w ciemne otchłanie zapomnienia całe garście chwil. Wspólnych kłamstw. Złamanych obietnic. Namiętnych nocy. Skrzydlatej miłości...
Światy zacierają się. Rozbrzmiewa chorał umarłych za dnia bogów. Samotność tak cierpka... a w niej moje eklektyczne ego.
Zrezygnowana zamknęłam drzwi do mego prawdziwego Ja. Cała przestrzeń pachniała zbyt wczesną zimą. Mogłam płakać w ciszy, leżeć godzinami wpatrując się w sufit, śmiać się w ciszy, otwierać ramię ile tylko razy zechcę. Cisza była zbyt doskonała.
|
Dodaj komentarz
