|
Kolejny wieczór, a ja ze słuchawkami w uszach szukam odpowiedzi.na pytania. Wszystkim wkoło wmawiam, że jest dobrze, ale tak.naprawdę, ani na sekundę nie zmieniły się moje uczucia wobec Niego. Po kilka razy dziennie wraca do mnie w myślach, śni mi się po nocach, a ja z krzykiem budze się w środku nocy. Staram się, naprawdę się kurwa staram, ale jak długo można kłamać? Zastanawiam się co u Niego, jak sobie radzi po śmierci ojca, czy wogóle sobie jakoś radzi. Każda cząstka mnie, dalej za Nim tęskni, każdy skrawek duszy rozpada się na kawałki, a resztki serca, które złamał woła Go. Kocham Go, nie jestem w stanie tego zmienić. Należę do Niego, już zawsze tak będzie. Chciałabym tylko by było jak kiedyś/ASs
|
Dodaj komentarz
storkotka:
ja kiedys tez klamalam, az w koncu sie przyznawalam, oczywiscie nie przed Nim, ale przed bliskimi, choc pieprzyli, ze musze zapomniec ja twierdzilam, ze nie krzywdze nikogo, poprocz samej siebie. Trwalo to lata, rozstania i powroty. Az ktoregos dnia sie obudzilam i stwierdzilam, ze juz tylko umysl teskni, ze serce juz zapomnialo. Najgorzej to oklamywac wszystkich, lepiej stanac twarza w twarz z prawda i nauczyc sie z tym zyc, ale nie rozpamietywac, wtedy to samo ulatuje. Milosc to plomien, trzeba go skrupulatnie chronic i dokladac, by nie wygasl, cos nie karmione, po prostu umrze.
