środek nocy. siadam na skraju łóżka i spoglądam na zegarek. na sekundy, które biegną tak szybkim tempem. zamykam oczy w nadziei że czas stanie. opieram głowę o kolana i staram się równo oddychać. jednak świadomość , którą krąży we mnie od kilku dni jest nie do zniesienia. to tak jakby zabrać puchatkowi ostatni dzbanek miodu. odebrać ostatni zadatek do życia.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!