Dzisiaj rano obudził mnie dzwonek do drzwi. Leniwie wstałam, otworzyłam je i go zobaczyłam. Wpierdolił mi się jakby nigdy nic do mieszkania i znowu zaczęła się awantura. Próbował zrobić z siebie ofiarę ale ja nadal stawałam na swoim. Bo w końcu ile można ustępować? Dość tego! Chwyciłam za talerze i rozbiłam je o ziemię nie powstrzymując płaczu. Wyzywałam go od najgorszych i dalej rzucałam naczyniami. Kawałki szkła wbijały się w moje nagie stopy, jednak mimo bólu krzyczałam dalej - bardziej agresywniej. Złapał mnie za włosy i pierdolnął o ścianę. Zakręciło mi się w głowie i zsunęłam się po niej. Nagle ukucnął przy mnie, złapał mnie za rękę i wyszeptał "Kocham Cię. Nie pozwól tego zniszczyć". A ja ? Bez słowa przytuliłam się do niego. Mimo tego jak bardzo mnie ranił i tak go kochałam. Kawałki szkła które miałam wbite w stopy nie można było nawet porównać do bólu wywołanego przez swojego ukochanego...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!