|
Nie wiem, co ja, do cholery, w tobie widzę. Nie wiem. To jest jakiś obłęd. Prawdę mówiąc, nawet cię nie znam. Nic o tobie nie wiem, a słowo daję, że nigdy nie czułam tak silnego przywiązania. Zresztą pamiętam ten dzień, gdy zrozumiałam, że przepadłam. To była wiosna, Tak piękna i delikatna. I gdzieś pośród tych wszystkich bzów i motyli ujrzałam ciebie. Doskonałą interpretację moich marzeń. Stałeś, ot tak. Byłeś, istniałeś. I wystarczyło tylko jedno: "Osz ty, w życiu!", żebym przepadła. Na wieki. I odtąd nic się nie zmieniło. Przysięgam, nic. Dalej uwielbiam patrzeć na twoje zdjęcia i wzdychać, i płakać, i krzyczeć. I dalej niesamowicie kochać. I choć tylko raz patrzyliśmy sobie w oczy, to ja nadal pamiętam, że były szaroniebieskie. Piękne, ukochane. ______________________________________________________________________ A teraz mam ochotę sama uderzyć się w pysk. Po co ja to w ogóle piszę? Przecież to nic nie zmienia. Nic.
|
Dodaj komentarz
