|
Wracałam wykończona szkołą do domu, z myślą, co zrobić na obiad i jak szybko ogarnąć mieszkanie. Przechodząc koło parkingu zobaczyłam identyczna auto jak Twoje. 'Taaa' - pomyślałam, sprawdzając rejestrację. Zdziwiona szłam dalej przed siebie. Nie myliłam się - to byłeś Ty. Siedziałeś na schodach ze spuszczoną głową. Obok Ciebie leżała róża. Podeszłam obojętnie z pytaniem: 'Co Ty tu robisz? Godzinę temu miałeś wykłady'. 'Nie ważne. Kocham Cię! Przepraszam' - powiedział, patrząc błagalnie. Ominęłam Go przechodząc do góry po schodach. 'Zastanów się czego Ty chcesz' - odparłam. 'Chcę Ciebie, być przy Tobie. Wiesz przecież' - powiedział zdecydowanie. Spojrzałam na Niego po czym powiedziałam ze łzami w oczach: 'Nie ufam Ci już ani trochę. Przepraszam', po czym weszłam do domu zamykając drzwi. Odwrócił się i odszedł. Ja osunęłam się na ziemię i opierając się o drzwi gryzłam z bólu wargi, zaciskając dłonie w pięść i rycząc jak dziecko.
|
Dodaj komentarz
