|
`Czasem sama nie wiem o co mi chodzi. Przeszywa mnie niesamowity ból wewnętrzny, rozdarcie. Mam ochotę iść gdzieś daleko i krzyknąć z całych sił: mam tego dość! Mam wtedy takie poczucie, że nikt na świecie nie potrafi mnie zrozumieć. Idę na długi spacer środkiem ulicy zastanawiając się czemu niektóre sprawy są takie trudne, a wydawało by się, że nie. Wyzywam Boga od niesprawiedliwych kłamców, w myślach promuję wszystkie zalety skończenia ze sobą, a moje oczy przybierają kształt małych, błękitnych, deszczowych chmurek. To nie trwa oczywiście długo, bo gdzieś w moim DNA jest zapisana cząsteczka wiecznego optymizmu. Powoli dochodząc do siebie tłumaczę sobie każdą sprawę osobno. Układam w jedną kształtną całość wszystko to co dręczyło mnie dwa, smutne momenty temu. Oddychając świeżym powietrzem napawam się zapachem dobrego nastroju. Idę powoli wracam do domu wracając do rzeczywistości..|zuula
|
Dodaj komentarz
