I znów się zamknęły przede mną drzwi. Nie wierzę, nie tak przecież miało być. W pół kroku mnie wstrzymał niedobry czas. Był jak głaz, był jak głaz. Na świat obrażona, zostałam tam. Myślałam, że każdy jest w końcu sam. Mijały godziny, a moja złość Zmieni się w miłość. Zatem przepraszam. Całą swą dumę obnażam. Zatem przepraszam, To słowo niech będzie lampą nową. Tylko ze mną bądź. W tym fotelu siądź i rozmowa trwa. Wiem bywało źle. Rzadko jest jak w śnie, nie rezygnujmy z nas.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!