|
to nic, że przy kolegach zgrywał twardziela bez uczuć.
to nic, że zachowywał się jak brutal chory na znieczulicę.
nie miało dla mnie znaczenia,
że przy nich potrafił mnie jedynie klepnąć w tyłek,
udając, że się nie znamy.
najważniejsze, że kiedy byliśmy sam na sam, mówił o miłości.
był najbardziej czułym i kochającym mężczyzną
jakiego kiedykolwiek dane było mi spotkać.
potrafił płakać, zarzekając się że jak potwornie kocha.
całować, dając mi tym samym poczucie bezpieczeństwa.
ważne było dla mnie to kim był naprawdę, a nie to kogo udawał.
|
Dodaj komentarz
