|
przebiegłam przez ulicę w czarnych trampkach, na które moi koledzy zwykli mówić "kapcie", mimo iż wcale nie wyglądają na obuwie do użytku domowego. nie zauważyłam jadącego samochodu, trudno się dziwić - miałam w uszach słuchawki. właściwie to pezet krzyczał mi właśnie do ucha iż jego uczucia są gdzieś na dole, i woli nie wchodzić w tą grę. ja myślałam nad moimi uczuciami związanymi z wydarzeniami ostatnich kilku miesięcy. samochód zatrzymał się, nie obyło się bez dźwięku klaksonu, który dopiero wybudził mnie z tego jakby transu. przeprosiłam podnosząc rękę w górę. wsiadłam do autobusu, te same twarze... za oknem te same domy, te same ulice. zdałam niepełną relację z ostatniej imprezy koleżance siedzącej obok. i tym razem czułam się dobrze. nie miałam jakiegoś żalu do siebie, co ostatnio często mi się zdarzało. stopuję. nie pozwalam na jakieś głupie sytuacje, o których później trudno mówić. na większość pytań odpowiadałam "nie", obracałam się na pięcie i odchodziłam.
|
Dodaj komentarz
