|
C.D. Cień rośnie cicho za plecami. Podstępnie zaraża wszystkie książki. Wślizguje się między wersy. Zaczyna wyglądać ze stronic każdej czytanej powieści. Rozpoznajesz go: to on, to ten dojmujący brak, twój nieodstępny towarzysz. Kiedy jakaś ona wyjeżdża z miasta. Kiedy on ją opuszcza. Kiedy zapomina. Przybiera krztałty wszystkich nieszczęśliwych historii miłosnych. I kiedy wszystkie po kolei zdrady, śmierci i rozstania zaczynają cię prześladować -pojawia się na horyzoncie ta osoba. Bliska i cudowna. I od razu odpowiada na twoje najważniejsze pytanie, nawet jeśli było całkiem nieme, bo brak odwagi, by je zadać. "Tak i ja!" I uśmiecha się. Treść domyślna: tęsknię, pragnę, kocham. To jest szansa. Żeby zmienić historię choroby w zwykłą historię miłosną. Chroniczną, mniej dojmującą. Z jakimś końcem, być może nawet szczęśliwym, choć nie wiadomo, co to znaczy.
|
Dodaj komentarz
