|
Już twoje pierwsze słowo "Przepraszam" wywołało we mnie płacz do tego stopnia ze głos załamywał mi się tak bardzo że, trudno było mi wypowiedzieć jakiekolwiek słowo...już cała nadzieja która była przed spotkaniem że wszystko będzie jak dawniej i że się ułoży wygasła..siedząc w ciągłej ciszy słuchałam tego jak przepraszasz i mówisz mi rzeczy których wcale nie chciałam słyszeć ze "będzie ktoś inny ,lepszy"... chciałam się tyle dowiedzieć lecz głos nie pozwalał mi na to, ale kiedy było trochę lepiej ,mogłam w końcu o coś zapytać po usłyszeniu odpowiedzi znów mój stan wracał do poprzedniego...kiedy spytałeś czy chce iść z Tb zobaczyć autobusy to nie tak że nie chciałam ,bo chciałam z Tb być jak najdłużej bo wiedziałam ze już nigdy razem nie będziemy tak siedzieć..ale bałam się ,nieopisany lęk przed czymś. Kiedy w końcu wstałeś i zobaczyłam jak odchodzisz nagle coś we mnie pękło musiałam zebrać się na odwagę ,zebrać głos i krzyknąć żebyś zaczekał...zapytałam czy mogę Cie przytulić
|
Dodaj komentarz
