|
-Słuchaj, czy Ty właściwie jesteś we mnie zakochany? On nic nie odpowiedział. Wstrzymałam oddech, czas wydawał się stać w miejscu. Spojrzał na mnie. Nie wytrzymałam. Nad czym on się tak długo zastanawiał. Zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, on nadal na mnie patrzył. - ... To znaczy, przecież świetnie się rozumiemy- dobiegło do moich uszu. Co?! Czy ja dobrze zrozumiałam? -Nie chciałbym tego psuć. To super, że Cię spotkałem. Jesteś bardzo miła, chociaż... Trochę inna.-Mówił i mówił. -Jeśli wiesz, co mam na myśli. - Czyli nie? -Tak. -Tak? Tak: "nie". Nie jestem w tobie zakochany. Ty przecież też nie jesteś zakochana we mnie! - Ja?! Nieee! Ja się zasadniczo nie zakochuję! -To stwarza komplikacje. Dobre przyjaźnie są o wiele lepsze. Pokiwałam głową i usiłowałam jakoś przełknąć łzy. - I o wiele bardziej wartościowe - teoretyzował dalej. - Masz coś w oku? - Chyba - mruknęłam. - Dlatego muszę teraz koniecznie pędzić do domu. - Mam cię odprowadzić? Pokręciłam głową. cz.1
|
Dodaj komentarz
