|
Wszyscy mnie podziwiali moją siłe moją wytrwałość w tym,że mimo iż go tak bardzo kochałam potrafiłam normalnie życ uśmiechać sie do ludzi byc taka ufna taka pomocna ze nie poddałam się nie przekreśliłam niczego przy innych bylam silna,ale kiedy zostawalm sama morze łez płyneło z moich oczów każdego dnia tam gdzie mogłąm być sama tam gdzie nikt mnie nie widział czułam się taka przegrana taka bez silna,ale kiedy bylam sama mogłam byc sobą mogłam wypłakac się jednak musiałam znow nabierac tych sił na kolejny dzien w którym go zobacze nie chcialam pokazywac jak bardzo go kocham i jak cierpie z braku jego obecnosci powtarzałąm sobie,że jeszcze kilka miesięcy i juz nie będe na niego patrzec ale chyba to bardziej mnie bolało..Jednak wierzyłam ukratkiem że cos sie zmieni bo miłośc jest magiczna bo moze zrozumie może odwazy sie wybaczyc codzienne rozmowy z Bogiem pozwalały mi odnajdywać sile sens żyłam wspomnieniami i nadzieja która każdego dnia gasła i gasła...
|
Dodaj komentarz
