|
twoja skóra delikatnie muśnięta słońcem, jesteś trochę inny niż zwykle. Dojrzały, rysy twarzy masz wyostrzone, ale dalej tak samo piękny jak na co dzień. Masz może z 25 lat. Chociaż lata nie odebrały Ci tego wyrazu twarzy, który lubię najbardziej, patrzysz na mnie ciągle tak samo. Jakby te lata, które minęły nie miały znaczenia. Leżysz na łóżku, i patrzysz jak po cichu krzątam się w pokoju żeby tylko Cie nie obudzić, nie udało się. Widok z okna, niczym prywatny eden. Znowu Ty, stoisz za mną witając pocałunkiem w policzek. Czuję jak fala ciepła przepływa przez moje ciało, to chyba nazywa się szczęściem. Słysze melodie, łapiesz mnie za rękę i prowadzisz do jej źródła. Słysze ją coraz wyraźniej, a Ty coraz bardziej się uśmiechasz, spoglądając co chwila na moją zdziwioną twarz. Nic nie mówisz, delikatnie tylko ciągniesz mnie za rękę. Niebieski mały pokoik. Melodyjka ucichła. Śmiech małego dziecka. Prowadzisz mnie w stronę okna pod którym stoi łóżeczko. Małe rączki skierowane w moją stronę. Budzik.
|
Dodaj komentarz
