|
Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą jak się te kwiaty nazywają ale są to pierwsze kwiaty jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Szły Tawerską tysiące ludzi, ale że ona zobaczyła tylko mnie jednego i popatrzyła na mnie tak boleśnie. Wstrząsnęła mną nie tyle jej uroda, ile niezwykła, niesłychana samotność malująca się w tych oczach, Posłuszny owemu żółtemu znakowi losu ja również skręciłem w zaułek i ruszyłem jej śladem. - Podobają się panu moje kwiaty ? - Nie. Popatrzyła na mnie zdziwiona, a ja nagle i najzupełniej nieoczekiwanie zrozumiałem, że przez całe życie kochałem tę właśnie kobietę. - Czy pan w ogóle nie lubi kwiatów ? - Lubię róże. Natychmiast pożałowałem tych słów, bo ona uśmiechnęła się przepraszająco i cisnęła swoje kwiaty do rynsztoka. Wsunęła w moją dłoń swoją dłoń w czarnej rękawiczce z szerokim mankietem i poszliśmy dalej razem ...
|
Dodaj komentarz
