|
Siedziała sama w salonie. Sama? Z całą rodziną, ale bardziej samotna nie była do tej pory nigdy. Wszyscy dookoła niej śmiali się i rozmawiali, a ona... Ona siedziała na rogu kanapy i uśmiechała się choć jej oczy nigdy nie były smutniejsze. Spojrzała w dół na pocięte nadgarstki. Krew powoli płynęła jej po dłoniach prosto do kieliszka z winem, który postawiła na ziemi. Lewą ręką starała się ukryć rany przed zgromadzoną w pokoju rodziną, a w prawej z całej siły ściskała żyletkę. Była taka samotna, nienawidziła tego domu, tych ludzi i tej sztucznej uprzejmości, która aż raziła w oczy. Jej jedyna prawdziwa przyjaciółka wyjechała z rodziną na święta do dziadków, zostawiając ją zupełnie samą na pastwę losu. A On? No cóż, jego już nie było w jej życiu. Dzwonił dwa razy dziennie, żeby wbić w serce kolejny nóż. Nie dawała rady, ale przecież musi być silna, przecież nikogo nie obchodzi, że jej świat runął jak domek z kart. /madiczkaq8
|
Dodaj komentarz
