|
wpadam do domu, trzęsąc się z zimna. rzucam krótkie „cześć” w kierunku mamy i czuję kolejną łzę spływającą po zarumienionym od mrozu policzku. szybko ściągam płaszcz i idę do swojego pokoju, żeby nikt nie widział moich łez. zamykam drzwi i od razu czuję, że ból wraca. nie mam już siły uśmiechać się na zawołanie. moja dusza krzyczy i błaga o ratunek. niestety, nikt nie słyszy. może to i lepiej. chyba nie ma kogoś, kto mógłby uciszyć jej żałosne wrzaski. nawet ty już nie potrafiłbyś tego zrobić. ty, który dawałeś mi chęć do życia każdego dnia, który potrafiłeś zmienić każdą szarą chwilę w tęczę. ty, który potrafiłeś zamienić mój płacz w niekończący się najszczerszy śmiech. / clove
|
Dodaj komentarz
