 |
|
Mam wrażenie,że nie żyję,a moje istnienie jest jedynie przesyconą pustką egzystencją.Wiesz,kiedy żyłam,tak prawdziwie?To było wtedy,gdy zawsze obok był taki pan z oczami w kolorze czekolady.Miał uśmiech przyszyty do twarzy.Prawą dłoń wplątywał w swoje ciemne włosy,a jego twarz wyglądała wtedy tak bardzo ładnie.Mówił do mnie po imieniu,a kąciki jego ust układały się wtedy w specyficzny sposób.A co do tych ust...Zawsze wyjątkowe,rozbisurmanione,przejedyne.Szorstkość jego policzków sprawiała wrażenie jedwabiu dla moich palców.Szedł zawsze po mojej prawej stronie i śmiał się z moich żartów.A gdy mnie przytulał,to stopy odrywały się od podłoża,czułam się jak w chmurach.Mówił o rzeczach ważnych i tych mniej ważnych.I mówił "do jutra".I to jutro zawsze następowało.Wszystko miało swoją kolejkę,swój tok.Nie było miejsca na chaos i anarchię.Wtedy żyłam.Wtedy był on.
|
|
|
|
Usiadłam obok Ciebie nie bez powodu.Przecierałam ze zdenerwowania dłonie.Obdarzyłam Cię tym spojrzeniem mówiącym,że chcę być Twoja.
|
|
|
|
Pamiętam tę noc.Wyjątkowo zimna,zachmurzone niebo,w powietrzu czuć wszechogarniającą niepewność i rozczarowanie.Ogień-jedyny dawca ciepła,przyglądał mi się.Obserwował każdą spadającą łzę.Chciał mnie ogrzać.I nagle do moich uszu doszedł jego niski,przemarznięty głos.-Zimno ci? -Zimno...-odpowiedziałam cicho,jakby wstydząc się tego.I wystarczyła chwila i nagle świat zniknął.Nie było tych ludzi,którzy w pozornym zachwycie energicznie rozprawiali o rzeczach nieważnych.Nie było tego mrozu,który odbierał wszelakie chęci.Byłam ja wtulona w niego.Jego zapach,szorstkie policzki,ciepłe dłonie ogarniające całe moje ciało.Płomień,do którego wcześniej wypłakiwałam swoje smutki,uśmiechał się triumfująco.I nagle pojawiły się gwiazdy.Bez wątpienia najpiękniejsza noc mojego życia.
|
|
|
|
Gdy tylko nadarzy się okazja,stanę tuż przed nim,spojrzę prosto w jego oczy,powoli otworzę usta i cichym,ciepłym głosem zapytam,czy to miało dla niego jakiekolwiek znaczenie.Jeśli odpowie poprawnie,wygra pocałunek,jeśli odpowie źle,czeka go coś najgorszego.Odejdę bezpowrotnie.
|
|
|
|
A gdy ktoś zapyta kim dla Ciebie jestem,to co powiesz? Znajomą?Koleżanką?Wakacyjnym błędem?
|
|
|
|
Wieczór z cyklu "Dylematy". Problem numer jeden: starać się o Ciebie,czy odpuścić.
|
|
|
|
Drugiej takiej już nie będzie,wiesz?
|
|
|
|
Nienawidzę sposobu w jaki mnie ignorujesz.
|
|
|
|
Czasem myślę o Tobie jako najlepszej istocie na tej ziemi,jako najpiękniejszej rzeczy jaka mnie w życiu spotkała.Marzę o Tobie,myślę o Tobie,nawet w snach się pojawiasz.A zaraz potem Cię spotykam i mam ochotę wrzucić Cię do najbliższej rzeki,a samo patrzenie na Ciebie niszczy mi układ nerwowy.
|
|
|
|
-Co u ciebie?-zapytał z tym jego dziwnym wyrazem twarzy,lustrującym każdy jej ruch. -Dobrze-opuściła powieki,po czym z powrotem jej oczy zatrzymały się na jego twarzy. -Neutralna odpowiedź-skomentował.Przecież doskonale wiedział,że wcale nie jest dobrze,że te błądzące oczy wołają o niego,a trzęsące się dłonie tylko proszą się o przygarnięcie ich do siebie. -U mnie też dobrze-odpowiedział i odszedł.Bo czy byłoby go stać na coś więcej?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
