 |
|
w świecie za dużych rękawiczek i niewygodnych foteli, gdzie niebo można zerwać jak tapetę ze ściany wszechświata, nie pozostaje ci nic innego, jak zadzwonić do Boga i zgłosić reklamację.
|
|
|
|
świeczki na torcie, spadająca gwiazda, dwie takie same cyfry w godzinie, rzęsa na policzku - i wciąż to samo marzenie...
|
|
|
|
uodpornienie na : dasz radę. alergia na : będzie dobrze. wstręt do : wszystko się ułoży. awersja na : nie martw się.
|
|
|
|
Usiądź. Opowiem Ci jak bardzo Cię zranię, w którym miejscu wbiję nóż i gdzie najbardziej zaboli. Usiądź. Pokażę Ci jak długo potrafisz umierać, jak głośno potrafisz krzyczeć, opętany bólem płakać.
|
|
|
|
Nie chcę zniechęcić. Chcę żebyś był pewny tego co robisz, bo ja już nie mam sił znowu o kimś zapominać.
|
|
|
|
Wiesz jak to jest budzić się co noc czując łzy pod powiekami? Słyszeć jak serce wygrywa marsz żałobny? Jak podczas 40 stopniowej temperatury odczuwać wewnętrzne zimno i jak wśród miliona ludzi być samym? Jeśli nie wiesz, to nie pierdol, że mnie rozumiesz.
|
|
|
|
Dziś zrozumiałam, że mnie nie kochasz. Grasz uczuciami. Tylko pamiętaj, że to życie ma asy w rękawie. Ono się w końcu na Tobie odegra .
|
|
|
|
' wykrzyczę Ci wszystkie 'ale' prosto w serce. ,
|
|
|
|
` I tak naprawdę trudno mi stwierdzić, czy lubię samotność, czy to tylko kwestia przyzwyczajenia.
|
|
|
|
` . Właśnie za to chciałam podziękować, za przypomnienie mojemu sercu, że powinno pompować krew, moim płucom - że powinny oddychać, moim oczom - że powinny płakać, moim ustom - że powinny się śmiać, mnie - że powinnam żyć. Odnajdywać chwile radości i poczucia sensu istnienia . '
|
|
|
|
` a kiedy już będę pewna, że nie wrócisz, będę krzyczała w poduszkę, żeby nikt nie słyszał, jak cierpię.
|
|
|
|
Tak często wracając do domu, czy to po szkole, czy to po zakupach, wyobrażałam sobie, że będziesz czekał pod moim blokiem. Że powiesz, że żałujesz. Że weźmiesz mnie za rękę, że przytulisz tak mocno, że nie będę umiała zaczerpnąć powietrza. Że wszystko już będzie pięknie, tak wspaniale. I nawet jeśli nie było Cię pod klatką, wchodząc po schodach wyobrażałam sobie, że stoisz pod drzwiami z bukietem herbacianych róż. Ale nie było Cię. Wtedy gasła nadzieja. Ale następnym razem wracając do domu znów wyobrażałam sobie to samo.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
