 |
|
Po jakimś czasie człowiek przyzwyczaja się nawet do samotności,puste ściany nie są aż tak bolesne,zimne łóżko staje się trochę cieplejsze i nawet cisza przestaje być tak bardzo cicha. Jest po prostu ciszą,tą,która otula nas z każdej strony.Człowiek może przyzwyczaić się do wszystkiego. Może w myślach opowiadać sobie różne historie, mówić, co się działo,z czego się śmiał i dlaczego płakał. To nic nadzwyczajnego.Po jakimś czasie to staje się normalne.Przestaje się nienawidzić poranków,gdy nie mamy się do kogo odezwać,można nawet spokojnie zasypiać bez czyjegoś oddechu.Potrzeba czasu.Każda sytuacja w końcu staje się normalna. I dostrzegamy rzeczy,o których wcześniej nie mieliśmy pojęcia.Nawet samotność może być ciekawa.Ja na przykład polubiłam swój głos, słyszę go tylko w głowie,ale nawet tam trochę się zmienia.Dowiedziałam się o sobie dużo nowych rzeczy. Wiem,że wieczorami lubię śpiewać sobie w głowie i lubię spać na dwóch poduszkach.Nie wiedziałabym o tym,gdyby nie samotność./black-lips
|
|
 |
|
Najważniejsze, Rose, to uważać. Brać, co się chce, i nie pozwalać mężczyźnie, by zdobył nad tobą przewagę. Nigdy. Nawet jeżeli kochasz go każdą komórką swego ciała, to może skończyć się bardzo szybko. Nawet jeżeli wasze życie toczy się pomyślnie. Nawet gdy znasz wszystkie jego tajemnice i słabostki.
|
|
 |
|
Nie wstydź się swoich blizn. One są świadectwem tego, że byleś silniejszy od tego, co chciało Cię zranić...
|
|
 |
|
Żyć jest bardzo niezdrowo. Kto żyje - umiera.
|
|
|
|
Najbardziej bolą bezpośrednio wymieniane spojrzenia. Boli widok tych oczu, które mówiły do mnie więcej, niż usta. Śmiały się do mnie. Patrzyły na mnie, a na każdym skrawku skóry zdawał się pojawiać komunikat - "cholera, On mnie kocha".
|
|
|
|
Pytasz, co boli najbardziej? Świadomość tego, że sam nauczyłeś mnie czekać na nawet najkrótszą rozmowę, na głupie "hej", na wszystko co z Tobą związane, a teraz? Z dnia na dzień każesz oswoić się z brakiem obecności Ciebie, na zawsze. / panicarra
|
|
|
|
nadal myślę o Tobie, nadal oglądając Twoje zdjęcia czuję ten cholerny ścisk w gardle, nadal mijając Ciebie pośród tysięcy ludzi miękną mi kolana, nadal tak bardzo mi zależy, nadal Cię kocham.. / panicarra
|
|
 |
|
Najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić - nieraz na zawsze.
|
|
|
|
Myślałam zimna, twarda będę jak stal. Pomyliłam się, bo jak porcelana krucha jestem. A czas do tej pory nie wyleczył ran i tracę już nadzieję, że Ty poukładasz sobie świat i zauważysz to, że brakuje w nim kogoś takiego jak ja.
Sądziłam, że zapomnę o Tobie, lecz pomyliłam się, bo pamiętam każde Twoje słowo i gest. Przywołuje w pamięci je i tracę już nadzieję, że my mamy ciągle szansę by posklejać to na nowo i zacząć jakby nie stało się nic.(...)
|
|
|
|
Kiedyś się z niego wyleczę. Może nie na pstryknięcie palcami, może nie po tygodniu, ani miesiącu. Czeka mnie wiele pustych dni, w których wciąż będzie się pojawiać jego twarz. Nie mogę wykreślić Cię ze swojego życia, zbyt wiele mamy ze sobą wspólnego. I nie powiem też "jesteś w moim życiu zbędny"- bo nie jesteś. W gruncie rzeczy nikogo nie potrzebuje bardziej niż Ciebie.. Ale nigdy nie byłeś mój.
|
|
|
|
Czasem myślę co by było gdyby. Gdybyśmy wtedy się nie spotkali
zapewne nie byłoby tylu wylanych przez Ciebie łez,
tylu nieprzespanych nocy i tylu wyimaginowanych w mojej głowie historii.
Pewnie byłabym teraz weselsza, być może przytulałabym kogoś zupełnie innego.
Żałuję, że pokochałam.
|
|
|
|
Mógł zrobić jeden krok by ja mieć.
Nie zrobił.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
